|
اول صبح که داشتم میرفتم بیرون که به قرارم با رها برسم, در خونه رو که باز کردم کوچه ی سفید پوش شدمون متحیرم کرد... آخه سحر که برا نماز بلند شده بودم هیچ خبری نبود! بعد از اینکه کلی ذوق کردم به خودم اومدم و گفتم: چقدر قشنگ میشد اگه آدما هم مثل همین برف بودن! آخه فکرشو بکن این رحمت الهی تو شرایط سخت و پیچیده تبدیل به قطرات زیبای برف میشه و بیشترین منفعت رو هم به انسانها میرسونه اما با مظلومیت هرچه تمام تر و بدون قیل و قال همه جا رو, رو سفید میکنه بعد از پایان کارشم بدون سر و صدا یا شایدم تو چشم دیگرون ترکوندن آب میشه و جالب اینکه بعد از آب شدنشم سود میده به ما آدما... کاش سیرت انسانی ما آدما هم مثل برف باشه... آرام... پاک... بدون فخر... نافع... گوش به فرمان خدا... مثل برف باشیم... چه عیبی داره؟؟؟ |
ABOUT 
غریبه ی همیشه آشنا MENU
Home
|
