|
رها که شوم به سقوط آزاد غصه ها میخندم من اگر رها شوم همدل خنده خواهم شد به اوج میسپارم دل درکِ دریا میکنم من اگر رها شوم آسمان را کاشفم می وزم برتمامِ هستی جمع میشوم با کائنات به نهایتی نمیرسد دستم رها که شدم وسیع میشود منِ من سقفِ ادراک فرو میریزد قد میکشد عشق تا تکامل ساقه ی فهم میرسد به خدا من اگر رها شوم تا ابد جاریم بر سطح حیات قنوت میشوم در عرفان درخت ذکر میشوم در صدای یک رود نور میشوم در عبادت خورشید من اگر رها شوم قفسم میشکند پخش میشوم در همه چیز همه جا خواهم بود هست میشوم، نیست میشوم من اگرپاره کنم من اگر دل بکنم من اگر رها شوم... . . . ای کاش روزگار وقتی صدایم را بگیرد که من شرمنده ی الفاظ خداوندی نباشم... تا بازهم بتوانم از شعر بسرایم از عشق بگویم از زندگی بخوانم... . . . وحدانیت درمرکز وجودم ساکن است قلب جسم و روحم از آب جاودانه ای مینوشد که از آن به وجود آمده ام . . . میگویند زندگی هدیه ی زیبای خداوندی است ومن امروز برای 21 بار این هدیه ی گرانقدر را دریافت کردم... ممنون خدای مهربانم... |
ABOUT 
غریبه ی همیشه آشنا MENU
Home
|
