|
موریانه ها در کمین نوشته ها نشسته اند... چه میتوان نوشت جز
من همان پرنده ی گرمازده ی ضعیف جثه ام... کجا بروم؟ سایه ای نیست... جز مترسک لرزانی که خود در وزش طوفان مزرعه در تلاطم است...
دو خط موازی خیال رسیدن به یک نقطه ی محض پر از امتداد دویدن... دو خط شکسته خیال خزیدن به یک صفحه ی دنج....
اول صبح که داشتم میرفتم بیرون که به قرارم با رها برسم, در خونه رو که باز کردم کوچه ی سفید پوش شدمون متحیرم کرد... آخه سحر که برا نماز بلند شده بودم هیچ خبری نبود! بعد از اینکه کلی ذوق کردم به خودم اومدم و گفتم: چقدر قشنگ میشد اگه آدما هم مثل همین برف بودن! آخه فکرشو بکن این رحمت الهی تو شرایط سخت و پیچیده تبدیل به قطرات زیبای برف میشه و بیشترین منفعت رو هم به انسانها میرسونه اما با مظلومیت هرچه تمام تر و بدون قیل و قال همه جا رو, رو سفید میکنه بعد از پایان کارشم بدون سر و صدا یا شایدم تو چشم دیگرون ترکوندن آب میشه و جالب اینکه بعد از آب شدنشم سود میده به ما آدما... کاش سیرت انسانی ما آدما هم مثل برف باشه... آرام... پاک... بدون فخر... نافع... گوش به فرمان خدا... مثل برف باشیم... چه عیبی داره؟؟؟
دیروز برای دعای عرفه با رها قرار داشتیم بریم حرم... تو راه حرم صحنه های ناب و قشنگی رو دیدم که حیفم اومد ثبتشون نکنم... *مادری که توی اون هوای سرد و بارونی پالتوی تنش رو دور بچه ی شیرخوارش پیچیده بود و دست نیازش به سمت آسمون خدا دراز بود... *دانشجوهایی که کیف و کتاب تحصیلشون رو روی سر گرفته بودن تا خیس شدن زیر بارون دلسردشون نکنه و کسی متوجه نالشون نشه... *پلیسی که در ضمن ارائه ی خدمتش اشک عارفانش با بارون خدا یکی شده بود و روی گونه هاش میریخت... *زوج جوانی که بالای سر فرزند کوچک فلجشون ایستاده بودن زیر بارون و عاجزانه ترین دعا رو میخوندن... *خادمایی که در حین خوندن دعا و نیایش زیر لبشون با خدا, تند تند کف حرم رو طی میکشیدن تا زائرای بی بی دچار مشکل نشن... *خانمی که پشت در بسته ی حرم زانو زده بود و هق هق مظلومانش دل هر رهگذری رو می لرزوند... خلاصه برو بیایی بود... جاتون خالی... همه اومده بودن تا یک صدا به خدا بگن: هر کس که تو را دارد چه ندارد و هر کس که تو را ندارد چه دارد... |
ABOUT 
غریبه ی همیشه آشنا MENU
Home
|
